กล้าดียังไง ขออนุญาตอัลลอฮฺเล่นดนตรี? ในยุคปัจจุบัน ด้วยความรู้อันหลากหลายบนโลกใบนี้ อาจทำให้มุสลิมเกิดความคลาดเคลื่อนในศาสนา
กล้าดียังไง ขออนุญาตอัลลอฮฺเล่นดนตรี?
บทความโดย: อ.มุรีด ทิมะเสน
ท่านรสูลุลลอฮฺ กล่าวว่า
الحَلاَلُ بَيِّنٌ، وَالحَرَامُ بَيِّنٌ
“หะลาล (สิ่งอนุญาตในศาสนา) ชัดเจนแล้ว และสิ่งหะรอม (สิ่งต้องห้ามในศาสนา) ชัดเจนแล้วเช่นกัน” [หะดีษเศาะหี้หฺ, บันทึกโดยบุคอรีย์ หะดีษที่ 52]
สิ่งที่ได้รับจากหะดีษ
ในยุคปัจจุบัน ด้วยความรู้อันหลากหลายบนโลกใบนี้ อาจทำให้มุสลิมเกิดความคลาดเคลื่อนในศาสนา ด้วยเพราะไม่ได้ศึกษาอิสลามอย่างลึกซึ้ง หรือด้วยศึกษาวิชาทางสามัญมากเกินไป จนลางทีอาจทำให้มุสลิมผู้นั้นเกิดความคลาดเคลื่อนในศาสนา ลางคนถึงขั้นปฏิเสธหลักการอิสลามก็มีให้เห็นอยู่เนืองๆ
ยิ่งโลกโซเชียลทวีความนิยมมากเท่าใด มุสลิมยิ่งถอยห่างหลักการอิสลามมากเท่านั้น จนกระทั่งลางครั้งทำให้มุสลิมผู้นั้นกลับกลายเป็นผู้ทำลายอิสลามทั้งทางตรง ทางอ้อม และทั้งที่เจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม แต่สุดท้ายแล้ว ผู้เสียหายกลับกลายเป็นตัวของมุสลิมผู้นั้นนั่นแล อีกทั้งความเสียหายทำให้คนต่างศาสนิกพลอยเข้าใจอิสลามอย่างคลาดเคลื่อนไปด้วย ตัวอย่างมีมากเหลือคณานับ ทว่าตัวอย่างหนึ่งทำให้เห็นเป็นภาพพจน์จับต้องได้ คือ ตัวอย่างของสามเด็กสาวมุสลิมอินโดนิเซียมาเปิดคอนเสิร์ตที่ประเทศไทยแนวดนตรีของพวกนางคือ แนวเมทัล (ดนตรีแนวดุเดือด และขบถ) ซึ่งเป็นที่เข้าใจแล้วว่า ดนตรีคือสิ่งหะรอม (ต้องห้าม) ในอิสลาม เรื่องนี้ชัดเจนมาก (ดั่งหลักฐานหะดีษที่เคยหยิบยกมาแล้วก่อนหน้านี้), (อีกบทหนึ่ง) ท่านนบีวัจนะไว้ว่า สิ่งใดหะลาล (อนุมัติตามหลักการศาสนา) ชัดเจน (ไม่คลุมเครือ) ส่วนสิ่งใดหะรอม (ไม่อนุมัติตามหลักการศาสนา) ก็ชัดเจนเช่นกัน
ดังนั้น “เครื่องดนตรี” ไม่อนุญาตให้มุสลิมเล่นโดยเด็ดขาด นี่คือความชัดเจน ด้วยเหตุนี้ สามเด็กสาวมุสลิมจะมาอ้างเยี่ยงไรก็ช่าง ดนตรีก็หะรอมอยู่วันยังค่ำ ใช่แต่เท่านั้น พวกนางยังสวมผ้าคลุมผม (บ่งบอกว่าเป็นสตรีมุสลิม) ขึ้นเล่นคอนเสิร์ตทุกครั้ง เป็นการประกาศขบถให้ผู้คนทั้งที่เป็นมุสลิม หรือไม่ใช่มุสลิมก็ตาม ได้ทราบถึงจุดยืนของพวกนางว่า พวกนางขอขบถต่อหลักการศาสนาในทุกรูปแบบ ซึ่งการเล่นดนตรี การสวมผ้าคลุมผมโชว์บนเวทีคอนเสิร์ตนั้น คือการขบถทางศาสนา ซึ่งเป็นการแสดงจุดยืนถึงอิสระเสรีทางความคิด ว่านี่คือ สิ่งที่ฉันปรารถนาจะเป็น และจะทำ ใครจะทำไม? อะไรประมาณนี้
แต่ความหายนะยังไม่จบ พวกนางยังแต่งเพลงประกอบดนตรีที่ชื่อ “พระเจ้าขา ข้าขอเล่นดนตรี” นี่คือความอหังการอย่างน่าอัปยศที่สุด ซึ่งบังอาจวิงวอนต่ออัลลอฮฺเพื่อขออนุญาตเล่นดนตรี ทั้งๆ ที่พระองค์อัลลอฮฺทรงห้ามดนตรี [ซูเราะห์ลุกมาน อายะฮฺที่ 6] ความอัปยศนี้แฝงเร้นไปด้วยความหยิ่งยะโส (ตะกับบุรฺ) การแสดงออกถึงการไม่แคร์สิ่งใดแล้ว นอกจากแนวคิด ความเป็นขบถทางความเชื่อในตัวของพวกนางเท่านั้น, พวกนางบังอาจวิงวอนขอให้พระองค์อัลลอฮฺทรงอนุมัติสิ่งต้องห้ามให้กลับกลายเป็นสิ่งอนุญาต โดยเฉพาะอนุญาตให้แก่พวกนาง ตรองดูเถิด พวกนางอหังการเพียงใด? กล้าดียังไงที่มาขออนุญาตพระองค์เล่นดนตรี ถึงขั้นแต่งเพลงประกอบดนตรีที่ชื่อ “ขอคำอนุญาตจากพระเจ้าเพื่อร้องบรรเลง [God Allow Me (Please) To Play Music] (อัลลอฮุอักบัรฺ)
ท้ายนี้ โปรดรอดูต่อไปว่า พระองค์อัลลอฮฺจักทรงลงโทษพวกนางเช่นไร? ครั้นถึงเวลานั้นจริงๆ อยากรู้ว่าพวกนางจะให้ “เครื่องดนตรี” ช่วยเหลือพวกนางอย่างไร? (ขอพระองค์อัลลอฮฺทรงทำให้พวกเราออกห่างจากความอหังการเหล่านั้นด้วยเถิด....อามีน)
